Sarıkamış Harekâtı, bir askeri stratejinin çok ötesinde; Türk neferinin imkansızlığa, yokluğa ve doğanın en amansız yüzüne karşı verdiği vakar dolu bir direniştir. Yazlık kıyafetlerle, ayaklarında delik çarıklarla, eksi 40 dereceye varan o cehennem ayazında yürüyen Mehmetçik, aslında sadece düşmana karşı değil, durmaya başlayan kalbine ve donan damarlarına karşı da savaşıyordu.

Her adımda biraz daha ağırlaşan ayaklar, her nefeste daha da sızlayan ciğerler... Ancak hiçbir engel, içlerindeki "vatan sağ olsun" nidasını susturmaya yetmedi. Onlar, birbirine sarılarak ısınmaya çalışırken, aslında milletin geleceğini ısıtacak bir fedakarlık meşalesi yakıyorlardı.

O gün o dağlarda sadece bedenler donmadı; annelerin hayalleri, eşlerin bekleyişleri, çocukların babalarına dair düşleri de o beyaz örtünün altında kaldı. Sarıkamış, bir yenilgi değil; bir teslimiyetin reddi, bir adanmışlığın zirvesidir.

"Tüfeği eline yapışan, kirpikleri buz bağlayan ama gözünü bir an bile ufuktan ayırmayan o yiğitler; ölümü öldüren bir inancın temsilcileridir. Onlar için 'şehit' mertebesi, kardan beyaz, güneşten daha parlaktır."

Bugün bizler sıcak evlerimizde, özgürce nefes alabiliyorsak; bu, o dondurucu gecede son nefesini "Vatan!" diyerek verenlerin sayesindedir. Sarıkamış, bize vatan toprağının her bir karışının ne denli ağır bedellerle mühürlendiğini hatırlatan en hüzünlü pusulamızdır. Aradan geçen bir asra rağmen, karlar eriyip baharlar gelse de, o dağlardaki sessiz bekleyiş milletimizin vicdanında hiç bitmeyecektir.

Gittiler, geçtiler, ama hiç terk etmediler... Allahuekber Dağları’nı kendilerine ebedi bir nöbet yeri seçen aziz şehitlerimizi; rahmetle, hürmetle ve kalplerimizi titreten o büyük minnetle anıyoruz.

Mekanları cennet, ruhları şad, emanetleri sonsuza dek başımızın tacı olsun.