İyiliğin İzi Kalır...

Zehra Ünal  Bir köşe yazarı olarak kelimeleri çoğu zaman büyük bir özgüvenle sıralarken, bu kez hissettiğim derin minnettarlığı kelimelere dökmekte zorlanıyorum. Çünkü karşılaştığım şey yalnızca bir tedavi süreci değildi. Karşılaştığım şey, insan olmanın, insana dokunmanın ve insanı anlamanın en güzel haliydi. Başta Dr. Asuman Önol Mirik olmak üzere, ışın tedavim süresince bana destek olan tüm ekibe… Sadece mesleki bilgileriyle değil, yürekleriyle oradaydılar. O koridorlarda atılan her adımda; bir sekreterin anlayışında, bir hemşirenin ses tonunda, bir uzmanın bakışında tarifsiz bir şefkat, bir içtenlik vardı. Sanki her biri sadece görevini yapan bir sağlık çalışanı değil de, bu hayatta insan kalmanın ne demek olduğunu hatırlatmaya gelmişti. Volkan Demirci, Büşra Gönül,  Merve Yağcıoğlu, Ümit Başaran, Şeyda Merve Aynagöz, Nisa Tosun ve Ümran Ergen… Radyoterapi Teknikerleri olarak yalnızca işlerini yapmakla kalmadılar; insanlığıyla, samimiyetleriyle, güler yüzleriyle ruhuma dokundular. Onların varlığı, tedavinin ötesinde bir şeydi: bir dost eli, bir umut ışığı, bir moral kaynağıydı. Ben yorgundum, bitap düşmüştüm. Belki kelimelerim susmuştu ama onlar hep konuştular; bazen bir gülümsemeyle, bazen sadece sessizce dinleyerek. Umudu yeniden yeşerten bu insanlar, hastaneyi bir şifa mekânından öte, bir güven limanına dönüştürdüler. Biliyorum ki bu ülkede pek çok iyi insan var ve iyilik sessizce yapılır çoğu zaman. Ama ben susmak istemedim. Çünkü iyilik, sadece yapılmakla kalmamalı; görünür olmalı, duyulmalı, örnek alınmalı. İnsanlar iyiliği ödüllendirmeli. Bugün bunu yapmak, bana iyi geleni bir başkasına umut olsun diye yazmak istedim. Sevgili Dr. Asuman Önol Mirik ve kıymetli ekibi, sizler sadece bedenime değil, ruhuma da şifa oldunuz. İyi ki varsınız. İnsan kalmanın, kalabilmenin en güzel örneğisiniz.