Caroline LAURENT Turunc
Köşe Yazarı
Caroline LAURENT Turunc
 

Kendimden binlerce kez özür dilerim...

Hayatım boyunca vicdanımın sesini dinledim ve onu takip ettim ve bunu yaparak kendimi nefes aldığımda ciğerlerimi rahatlatan bir huzur kaynağı olarak gördüm. Beklentilerimi her zaman aştım. Hiçbir zaman kimseden bir şey beklemedim. Çünkü bunun gerçek olduğunu düşünüyordum. Yaşadıklarımı ve yaşayamadıklarımı kendi içimde tuttum, kimseden sevgi ya da şefkat istemedim, sadece bana yaklaşanlardan vicdan ve hakikat istedim. Sustum, içimdeki tüm arzu ve duyguları bastırdım ve dedim ki: Tamam, eğer insan olmanın yolu buysa, insanlık beni terk etmemeli, hep benimle kalmalı. Kendime insanlığa her zaman en iyisini vereceğime söz verdim, bu yüzden kendime ne istediğimi sormaya cesaret edemedim. Verdim ve daha fazlasını verdim, karşılığında bir şey alsam da almasam da hep verdim. Aslında güçlü olmak istemiyordum. Sadece kendim olmalıydım. Kendimi hep bir kenara koydum, kadınlığımı unuttum, asla kadın olamadım, daha doğrusu kimse bana kadınlığımı hissettirmedi. Bana merhaba diyen herkes benden bir şey istiyordu, uzun zaman önce kimsenin beni anlamadığını öğrendim, ama hayatıma girenleri bana yüklenen bir görev olarak gördüm ve onlara bir annenin çocuğuna baktığı gibi şefkatle davranmam gerektiğini düşündüm. Çünkü herkesi mutlu etmem gerektiğini düşünüyordum . Benim de mutlu olmam gerektiğini unutmuşum . Açıkçası mutluluğun ne olduğunu bilmiyorum desem yalan olmaz Bu kadar fedakar olduğum için kendimden ve ruhumdan binlerce kez özür diliyorum… Bilemezdim, bilemezdim, fazla fedakarlık, fazla vefasızlık getirir… Saygılarımla…
Ekleme Tarihi: 03 October 2024 - Thursday
Caroline LAURENT Turunc

Kendimden binlerce kez özür dilerim...

Hayatım boyunca vicdanımın sesini dinledim ve onu takip ettim ve bunu yaparak kendimi nefes aldığımda ciğerlerimi rahatlatan bir huzur kaynağı olarak gördüm. Beklentilerimi her zaman aştım.
Hiçbir zaman kimseden bir şey beklemedim.
Çünkü bunun gerçek olduğunu düşünüyordum.
Yaşadıklarımı ve yaşayamadıklarımı kendi içimde tuttum, kimseden sevgi ya da şefkat istemedim, sadece bana yaklaşanlardan vicdan ve hakikat istedim.
Sustum, içimdeki tüm arzu ve duyguları bastırdım ve dedim ki: Tamam, eğer insan olmanın yolu buysa, insanlık beni terk etmemeli, hep benimle kalmalı.
Kendime insanlığa her zaman en iyisini vereceğime söz verdim, bu yüzden kendime ne istediğimi sormaya cesaret edemedim.
Verdim ve daha fazlasını verdim, karşılığında bir şey alsam da almasam da hep verdim.
Aslında güçlü olmak istemiyordum.
Sadece kendim olmalıydım. Kendimi hep bir kenara koydum, kadınlığımı unuttum, asla kadın olamadım, daha doğrusu kimse bana kadınlığımı hissettirmedi.
Bana merhaba diyen herkes benden bir şey istiyordu, uzun zaman önce kimsenin beni anlamadığını öğrendim, ama hayatıma girenleri bana yüklenen bir görev olarak gördüm ve onlara bir annenin çocuğuna baktığı gibi şefkatle davranmam gerektiğini düşündüm.
Çünkü herkesi mutlu etmem gerektiğini düşünüyordum .
Benim de mutlu olmam gerektiğini unutmuşum . Açıkçası mutluluğun ne olduğunu bilmiyorum desem yalan olmaz
Bu kadar fedakar olduğum için kendimden ve ruhumdan binlerce kez özür diliyorum…
Bilemezdim, bilemezdim, fazla fedakarlık, fazla vefasızlık getirir…
Saygılarımla…
Yazıya ifade bırak !

Diğer Yazıları

11
October
26
April
28
November
07
November
01
November
24
October
12
October
19
September
08
August
07
July
14
March
28
February