Ülke olarak tuhaf bir çağdan geçiyoruz…
Ekonominin, siyasetin, gündemin ağırlığı bir yana; en büyük kırılma aslında insan ilişkilerinde yaşanıyor.
Güven, neredeyse lüks bir duygu haline geldi.
Samimiyet, çıkar ilişkilerinin altında eziliyor.
Herkes bir şeyin peşinde koşuyor ama çok az kişi insanlığın peşinde koşuyor.
Bazen düşünüyorum…
Ne ara bu kadar yalnızlaştık?
Ne ara dostluklar sözleşmeye, iyilikler karşılık hesabına döndü?
Neden güçlüye yanaşıp düşeni ezmeyi, marifet gibi görmeye başladık?
Bu ülkenin en büyük yarası hiç şüphesiz vefasızlık oldu.
Ben de bu düzenin içinde yıllarca yoruldum.
Yanımda duruyormuş gibi görünüp, işini alınca arkasına bakmadan gidenlerden…
Kendine yol açmak için bizim omzumuzu basamak yapanlardan…
Merhameti ihtiyacı olduğunda hatırlayıp, işi bitince selam vermeyenlerden…
Arkandan konuşup yüzüne gülmeyi marifet sananlardan…
O kadar çok “gölge dost” çıktı ki hayatıma;
Gölgeye sığınanın niyeti de karanlığı kadar belliymiş meğer.
Artık istemiyorum kimsenin benim gölgemde dinlenmesini.
Ben gölge değilim; kimsenin ihtiyaç anında üstüne çökeceği bir ağaç değilim.
Ben de yoruldum, ben de kırıldım, ben de tükendim.
Ama…
Bir de başka gerçek var:
Benim arkamda durduğum, gözüm gibi kolladığım, bir laf söyletmediğim, iyiliğin kıymetini bilen insanlar da var.
İşte onların hatırına, insanlığa dair umudumu hiç kaybetmiyorum.
Çünkü öyle insanlar var ki;
Onlar için gece gündüz koşsan da yorgunluk hissetmezsin.
Onlar için kapını açtığında kapı ağırlık yapmaz, omuzun yük olmaz.
Onların varlığı, kötülüğün kirini temizleyen bir nefes gibidir.
Bu yazı bir sitem değil sadece, bir duruştur.
Ben artık kendi ışığımı koruyacağım.
Gölgeye girenlere değil, ışığa yürüyenlere eşlik edeceğim.
Çıkar için değil; karakter için yanımda olanlara…
Menfaat için değil; vefa için duranlara…
Onlarla birlikte yürüdükçe, dünya hâlâ yaşanmaya değer.
Ve ben biliyorum:
Işığımı hak edenlerle yol aldığım sürece,
Kimsenin gölgesi beni karartamayacak.